Κέντρο είναι όπου είναι η ψυχή

Απόσπασμα αφήγησης από την εικαστική έκθεση "Κέντρο - Απόκεντρο"
Το 1973 εργαζόμουν στις διοικητικές υπηρεσίες του ΚΑΤ. Έτυχε εκείνη την περίοδο να γίνει το ατύχημα με τον γιο του Ωνάση, τον Αλέξανδρο. Ήταν μεσημέρι θυμάμαι, εκεί γύρω στις 12:00, που έπεσε το αεροπλάνο. Ξαφνικά, κατά τις 1:00, βλέπουμε τις πόρτες του νοσοκομείου να κλείνουν και να παύει να δέχεται ασθενείς. Υπήρχε μια έντονη προετοιμασία, χωρίς να μας εξηγεί κανείς τι συμβαίνει. Το μόνο που ξέραμε ήταν πως θα έρθει κάποιος «μεγάλος», σχεδόν τελειωμένος. Όντως, κατά τις 2:00 φέρανε τον Αλέξανδρο και τον παραλάβανε οι γιατροί. Συγχρόνως αρχίζουν να ειδοποιούν τους συγγενείς του από τα πέρατα του κόσμου να έρθουνε. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως μέσα σε 5 ώρες είχανε έρθει δύο Άγγλοι νευροχειρουργοί, είχε έρθει ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η μητέρα του Αλέξανδρου, η αδελφή του η Χριστίνα, η φίλη του και διάφοροι άλλοι. Φυσικά ήτανε τελειωμένη υπόθεση. Ωστόσο, αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν πως ενώ ήρθαν με τόση δύναμη και τόση σιγουριά πως θα γίνει καλά ο Αλέξανδρος, μέσα σε λίγες ώρες ήταν τόσο ανήμπορος… Παρόλα τα χρήματα που είχε και παρά το γεγονός πως ένα ολόκληρο νοσοκομείο ήταν αποκλειστικά για αυτόν, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήτανε πολύ μικρότερος εκείνη τη στιγμή και από τον πιο φτωχό. Δηλαδή εκείνη την ώρα είχε βρεθεί στο κέντρο του κόσμου και ξαφνικά είχε πάει στο απόκεντρο. Δύο μέρες μετά, οι γιατροί κάλεσαν τους δικούς του να αποφασίσουν αν θα σταματήσουν την μηχανική υποστήριξη. Μου έχει συμβεί και εμένα αυτό, με την μητέρα μου. Είναι πολύ δύσκολο να πάρουν εκείνη τη στιγμή την απόφαση να γυρίσουν το κουμπί για να σταματήσει η καρδιά. Πιστεύω πως εκείνη η ώρα ήταν κέντρο-απόκεντρο. Χανόσουν! Αυτή η ιστορία με επηρέασε πάρα πολύ και είδα τελικά πως κανείς δεν είναι τίποτα, παρά μόνο σε μικρά πραγματάκια. Και αυτά τα πράγματα, τα μικροπράγματα από τη ζωή, τα χάνεις στην προσπάθεια να είσαι συνέχεια στο κέντρο. Θεωρώ πως το κέντρο είναι πολύ έντονο πράγμα. Ενώ, αντίθετα, το απόκεντρο το φαντάζομαι ως κάτι ειδυλλιακό. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, με την ιστορία αυτή πως το δικό μου το απόκεντρο, σ’ εκείνη την καρεκλίτσα που καθόμουν στο ΚΑΤ, ήτανε τόσο ωραίο! Άλλωστε, όπου και να είναι το σώμα σου, πολλές φορές η ψυχή σου είναι αλλού. Πιάνεις τον εαυτό σου, πολλές φορές, να «φεύγει» και να ταξιδεύεις κάπου όπου αισθάνεσαι άνετα, ωραία, ζεστά. Πιστεύω, λοιπόν, πως κέντρο είναι όπου είναι η ψυχή.