Εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα’ ρθεις

Απόσπασμα αφήγησης από την εικαστική έκθεση "Κέντρο - Απόκεντρο"
Όταν ήμουν φοιτητής δεν ήμουν και πάρα πολύ καλό παιδί. Είχα βγάλει προσωνύμια σε όλους τους καθηγητές. Υπήρχε, λοιπόν, ένας εξαιρετικός κύριος που μας δίδασκε στατιστική. Επειδή όποτε μας έκανε μάθημα έμοιαζε σαν να χωνεύει, τον έλεγα «βόα», προσωνύμιο που είχαν υιοθετήσει και οι συμφοιτητές μου. Τέλος πάντων, περνάνε τα χρόνια και έρχεται η ώρα να διδάξω εγώ σε φοιτητές. Ένα απόγευμα, είχα τελειώσει πιο νωρίς από το πανεπιστήμιο και αποφάσισα να πάω στο γυμναστήριο. Φεύγοντας, συνάντησα κάποιους φοιτητές και τους χαιρέτησα.
-«Παιδία σας χαιρετώ, φεύγω, γεια χαρά»
-«Φεύγετε; Από τώρα;»
-«Ναι, τελείωσα νωρίτερα σήμερα, προλαβαίνω να πάω και γυμναστήριο. Καλό βράδυ. Τα λέμε».
-Μόλις γύρισα την πλάτη μου ακούω έναν φοιτητή να λέει: «Δεν κοιτάει την μπάκα που έχει, θέλει και γυμναστήριο!». Και ενώ είχα ξεχάσει τελείως το περιστατικό με τον καθηγητή που κορόιδευα, ξαφνικά ένοιωσα να ανάβει μια φωτοβολίδα από πάνω μου και να μου λέει: «Εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις». Εκείνη τη στιγμή λέω από μέσα μου, «προχώρα Γιαννάκο, κούνα και το άλλο πόδι, δίκιο έχουν».
Έτσι, λοιπόν, από εκεί που εγώ έβλεπα κάποιο από το απόκεντρο, ξαφνικά βρέθηκα στο κέντρο και πάλι το αντίστροφο. Και είδα τον εαυτό μου στη θέση του παιδιού που με σχολίαζε. Και σκέφτηκα πως το κέντρο και το απόκεντρο τελικά πάντα επιστρέφουν σε εμάς, με πολύ περίεργους και ωραίους τρόπους. Βρίσκονται το ένα πολύ κοντά στο άλλο, σαν ένα αέναο σπιράλ.