Προσμονή για παιχνίδι

Απόσπασμα αφήγησης από την εικαστική έκθεση "Κέντρο - Απόκεντρο"
Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μού μου είχε διηγηθεί μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια. Ζούσε στο Περιστέρι με την οικογένειά του, που ήταν πολύ φτωχή. Δεν είχε πολλά παιχνίδια για να παίζει και ό,τι είχε τα έφτιαχνε μόνος του, μαζί με την παρέα του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είχε συμπληρώσει ένα άλμπουμ με αυτοκολλητάκια και είχε κερδίσει μια μπάλα ποδοσφαίρου. Ήτανε πολύ ευτυχισμένος για αυτό! Από την ώρα που την είχε πάρει από τον περιπτερά μέχρι να πάει στο σπίτι δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο παρά να παίξει με αυτήν. Ωστόσο, την ώρα που την πήρε ήταν αργά το βράδυ. Όλο το βράδυ σκεφτόταν πότε θα ξημερώσει για να μπορέσει να παίξει. Όμως, το πρωί που σηκώθηκε έβρεχε και αυτό τον απογοήτευσε. «Τι να κάνουμε», σκέφτηκε, «δεν πειράζει, αύριο». Αλλά πέρασε μια εβδομάδα με συνεχή βροχή και το μόνο που βασάνιζε το μυαλό του ήταν αυτό: «να βγω να παίξω!». Και είχε έντονη την ελπίδα μέσα του πως κάποια στιγμή θα μπορέσει να το κάνει. Σταματήσανε οι βροχές και ήρθε μια ηλιόλουστη μέρα. Βγαίνει έξω, κλοτσάει 1,2, 3 φορές την μπάλα και αυτήν σκάει! Ήτανε κακής ποιότητας. «Τι κρίμα!», σκέφτηκε. «Δεν πρόλαβα να παίξω και να πραγματοποιήσω αυτό που σκεφτόμουν». Ωστόσο, ο λόγος που μου αφηγήθηκε αυτήν την ιστορία ήταν για να μου δείξει πόσο μεγάλη ήταν η προσδοκία του και η χαρά του όλη αυτήν την εβδομάδα. Και πως είχε συνειδητοποιήσει πως ήταν ευχής έργον που έβρεχε γιατί έτσι διατηρήθηκε μέσα του η φλόγα της επιθυμίας να παίξει τόσο δυνατή. Αυτό με κάνει να σκεφτώ πως το απόκεντρο είναι τα όνειρά μας και το πώς σκεφτόμαστε το μέλλον. Ενώ το κέντρο είναι η ουσία, η υλοποίηση των ονείρων μας και η πραγματικότητα. Η οποία πολλές φορές μας ικανοποιεί, ενώ άλλες φορές οδηγεί στη ματαίωση.